Van Lapland in de lappenmand… een spannende dag vandaag.. misschien zelfs een beetje te spannend voor deze twee dames… en dat gebeurt niet vaak

De dag begon vroeg. Na drie dagen Muonio pakken we de auto weer in, althans dat is de bedoeling. Het is nog steeds koud, écht koud, ’s nachts nog steeds beneden de -30 graden Celsius. Na drie dagen in deze koude vindt de skibak het welletjes en besluit niet meer open te gaan. Alle bepakking in de auto dus, gelukkig past het. We rijden bij ons knusse houten huisje aan het ijsmeer weg om te ontbijten in het restaurant van het hotel. Helaas komen we de heuvel richting het restaurant niet op… snel naar binnen rennen om een grote sterke auto te halen die ons even snel het heuveltje op kan trekken.. Veel zin om sneeuwkettingen te leggen bij -30 hebben we namelijk niet.

De sleepkabel is snel gelegd en binnen no time staan we voor het restaurant. We ontbijten en zorgen voor koffie voor onderweg. Om half acht checken we uit en rijden we richting Levi om te gaan ballonvaren. We zijn er klokslag half negen… de luchtballon wordt uitgerold en alles wordt klaargezet om te vertrekken. Esther twijfelt even of ze wel wil instappen, want er is weinig zicht, veel wolken en het sneeuwt een beetje. Maar de ballonvaarder is overtuigd en wil door de wolken heen, daarboven schijnt de zon.

Met z’n 11-en stappen we in en in sneltreinvaart gaan we omhoog. De wind pikt de ballon op en we ‘varen’ snel boven de wolken. Prachtig in het zonnetje en met behoorlijk tempo drijven we met de wind mee. De ballonvaarder besluit om wat lager te gaan vliegen om elanden en rendieren te spotten… We vliegen laag over de boomtoppen heen.. En dan…. gaat het fout… grandioos fout… we raken eerst een paar boomtoppen, maar blijven hoogte verliezen.. vliegen recht tegen een paar bomen aan. Paniek, iedereen onder in de mand en bakken sneeuw en takken vallen in de mand. Gelukkig pakt de ballon op en pakken we hoogte. We vliegen verder, maar het plezier is even weg. Koude voeten van de sneeuw in de mand en de spanning… Er blijft onrust bij de ‘bemanning’, de gasflessen zijn bevroren en vol spanning turen ze naar beneden en op hun navigaties… We krijgen geen informatie en worden zelf ook onrustig. Na een kleine twee uur gaan we landen, maar niet op een prachtig vlak meer, maar wederom tussen de bomen… Later horen we dat de landingsplek gemist is en de gasflessen leeg waren…

Maar goed… we staan op de grond… in de diepe sneeuw en het is -20 graden. Om warm te blijven worden we gevraagd om de mand te verlaten en door de sneeuw te lopen.. Niet simpel als je tot boven de knie wegzakt.. We zijn in de middle of nowhere geland, staan in de diepe sneeuw en krijgen instructies om in één bepaalde richt4ing te lopen. Esther schiet in de survival modus en zoekt locatie op google maps, informeert de anderen over de huidige locatie, stuurt beelden van de omgeving door naar de deelenerms die niet zijn meegevlogen en informeert naar de temperatuur van iedere handen en voeten… We lopen een half uur in de aangewezen richting en wachten daar tot de sneeuwscooter komt. Ruim 5 kilometer is het naar bewoonde wereld. We mogen achterop de aanhanger mee en komen als echte ijsprinsesjes aan bij de verzamelplek van de ‘achterblijvers’. De deelnemers die niet zijn meegevaren, zijn met de overgebleven auto’s achter ons aan gereden. We hebben de luxe om in bevroren toestand gelijk in een warme auto te stappen en worden door onze ‘chauffeurs van dienst’ naar het dichtsbijzijnde restaurant gebracht om op te warmen. Een fantscihe locatie trouwens, heerlijk tradiiotneel Fins, zowel de lekkernijen als de aankleding. Een plekje om te onthouden!

Een uurtje acclimatiseren en we beginnen aan onze monstertrip. Door ons survival avontuur vertrekken we later dan gepland… 800 kilometer deels door de binnenlanden van Finland, ETA 22u zonder stops. Een prachtig mooie rit is het wel! We rijden stukken binnendoor, smalle en besneeuwde wegen en zien elanden lopen. Ook hier is het wel even spannend, op de smalle weggetje komen we een grote vrachtwagen tegen die besluit om de binnenbocht te nemen…. Esther stuurt de auto deels de sneeuwhoop in en we hebben wederom twee engeltjes op onze schouders zitten vandaag… Misschien vanavond toch ook maar een casino op zoeken 😊.

Inmiddels is het 16u en gaat  zon gaat onder en we draaien de snelweg op… kilometers maken… Om een déjà vu met vorige avonden te voorkomen, besluiten we om onderweg te gaan eten. We zoeken een Italiaans restaurant net voorbij Oulu en genieten even van het heerlijke eten en een rustmomentje. Na het eten besluiten we om de skibak nog eens te proberen.. Het lukt! Het is hier nog maar -5 graden en blijkbaar heeft dat de auto deels ontdooit. De bagage snel bovenin zodat we de komende uren weer bij ons proviant kunnen.

Daarna de weg weer op… en er gelijk weer af… De auto trilt aan alle kanten.. wat is dat nou toch weer???? Iets verkeerd gedaan met de skibak???? Toch maar even stoppen. De skibak is gelukkig dicht… we hakken wat sneeuw bij één van de wielen weg en gelukkig is daarmee het probleem verholpen. Opnieuw de snelweg op en ETA wordt 24u in Jyväskylä!