Op tijd op en hup de auto in, dag twee is begonnen…de startopstelling voor deze dag maakt dat we als zevende van start mogen…het eerste coördinaat brengt ons naar het standbeeld van Tommy Cooper… do your homework (een opdracht die we een week eerder kregen) was nog niet helemaal goed tot ons doorgedrongen …daarover later meer. Een van de opdrachten was, maak een selfie met het standbeeld. Dat is gelukt!

• 

• 

• 

Vervolgens kwam er een coördinaat met de opdracht de kortste route te rijden. Wij hadden bedacht een combi te maken van een wandel en fietsroute omdat deze korter was dan de auto route… ja we moesten m wel met de auto rijden…. ahum… niet lang na het besluit om een bepaalde route te rijden kwamen we al vast te staan. Een hele aardige Engelse mijnheer probeerde ons duidelijk te maken dat we toch echt niet verder konden rijden… dus maar weer een alternatieve route gezocht … onderweg nog getwijfeld of we rotondes ‘ op zn nederlands ‘ zouden nemen als we driekwart rond werden gestuurd maar dat durfde we toch niet aan ☹️

Onderweg was het prachtig. Over prachtige hoogvlaktes gereden waar Esther meteen een hele hoop nieuwe vrienden leerden kennen 🐑🐑🐑

Maar omdat we heel graag de kortste route (waar dus geen tijdslimiet aan vast zit) wilden rijden hebben we dat eens op ons gemakje gedaan… echter bij aankomst van dat tussenpunt en bij ontvangst van het nieuwe coördinaat hadden we toch echt een probleempje… de actuele tijd plus de nog te rijden tijd naar het volgende punt was 12.53 bij elkaar opgeteld, onze ideale tijd voor die route… alleen stena line in fishgard dacht er iets anders over … we moesten voor 12.40 de boot op… ehhhh?!?! Esther heeft even haar rechtervoetspier extra moeten trainen die rit … lichtelijk wat maximum snelheden even gemist om vervolgens exact 12.40 aan de gate van stena line in te checken.. gate dicht, superfast over de lanes om vervolgens nog 5 minuten te moeten wachten totdat alle voetgangers de boot op waren, we mochten namelijk over hetzelfde pad omhoog en langs de zijkant de boot in… jeej we mochten mee….

Nou ja jeej… Esther kan zich andere leukere activiteiten bedenken…

Eerst mochten we nog even aan de bak met een quiz over Tommy Cooper, zonder backoffice en zonder telefoons. Ohhhh jeee… hadden we toch maar beter ons huiswerk moeten leren…

Om vervolgens een rustig plekje in het midden van de boot op te zoeken. Gewapend met kauwgum tegen misselijkheid en polsbandjes eveneens tegen misselijkheid, wilde de vier uur durende overtocht toch maar geen uitbundig feest worden voor haar. Stilletjes op een stoel varend in de richting van Ierland met zicht op de waterlijn heeft Esther haar minuten zitten tellen en was ze blij aan wal te staan in Rosslare Ierland. Ilse had wel honger en ging met teamgenoten op zoek naar het restaurant…. eenmaal daar bleek het gesloten ???? De kok wilde nog wel aan de slag en maakte alsnog gerechten klaar, was heerlijk!

• 

• 

• 

• 

Op de boot werd nog ingezameld voor de Engelse geleidehondenfonds. Helemaal grappig omdat wij dat natuurlijk ook voor rijden. Heb je trouwens nog niet gedoneerd en zou je het KNGF willen ondersteunen, kijk dan even op onze website waar doneerknoppen te vinden zijn. We willen heel graag een pup sponsoren en daarvoor hebben we jouw hulp hard nodig!!!

Trouwens hoe leuk is het als je als laatste aan boord komt, je als eerste van alle rallyteams er af mag … soort van na-na-na-na-na gevoel 😃

Eenmaal aan wal mochten we ons melden bij st Patricks church, eigenlijk meteen aan de kade. We tanken en willen noodles eten. We vragen aan een van de deelnemende teams of we onze waterkoker even in hun auto mogen aanzetten… enkele minuten later krijgen we m terug met lauw water… bleek de waterkoker kortsluiting veroorzaakt te hebben. Oeps … daar doet oa het bakkie het niet meer. Sorry collega team!

We hebben nog een pittige tocht te gaan, we rijden met de helft van het deelnemers veld aan de linkerkant van de snelweg en de helft rechts, later komen we elkaar weer tegen op dezelfde binnenwegen, waar overigens 3 herten voor de auto langs gingen. Gelukkig heeft Paul voor ons verstralers erop gezet waarmee we een heel dorp kunnen voorzien van licht … wat hebben we daar profijt van zeg! WoW!

Uiteindelijk arriveren we bij een prachtig oud hotel dichtbij Dublin! Kamers zo groot als voetbalvelden en zoals het in Engeland hoort, een bad op pootjes , we hebben er van genoten. Een gezellige avond tafelen met leuke mede teamgenoten volgt en daarna snel naar bed, om 5.50 moesten we ons ontbijt halen en 6 u start…. tot morgen !!

Esther en Ilse